Oude en nieuwe wonden

Leestijd: 8 minuten. Wil je liever luisteren? Hier vind je de podcastversie

Mijn vakantie verliep heel anders dan ik had verwacht, want aan het einde van een mooie wandeltocht door de Franse Alpen, werd ik aangevallen en gebeten door een hond. Alles veranderde toen opeens: een zonnig en opgewekt humeur sloeg om in schrik en woede en de wandelplannen die we voor de rest van de vakantie hadden, konden de prullenbak in. De dag eindigde niet op een terras maar in een ziekenhuis. Natuurlijk was dat een teleurstelling. Een techniek waarover mijn vriend en collega Sander me ooit vertelde kwam me te hulp om beter om te kunnen gaan met deze pijnlijke gebeurtenis.

Afspraak

De vraag die de dag daarna steeds spontaan bij me opborrelde was: ‘waarom had ik een afspraak met deze boze hond? Sander vertelde me ooit dat deze vraag je kan helpen om niet in slachtofferschap terecht te komen als je iets vervelends is overkomen of als iets je geraakt en verwond heeft. Die ‘waarom had ik een afspraak met vraag’ zorgt ervoor dat je zo’n gebeurtenis kunt begrijpen, doorvoelen en verwerken. Als je dat doet kun je een nieuwe wond zelfs gebruiken om oude wonden te genezen.

Verstard

Mezelf die vraag stellend spoelde ik in mijn gedachten de film terug en bekeek daarna beeld voor beeld wat er was gebeurd. Ik zie weer de drie honden die wild blaffend op mijn vriendin Lenneke afgingen. Ik hoor het hysterische geschreeuw van de eigenaren. Ik zie Lenneke doodsbang verstarren. Ze heeft het niet zo op honden, weet ik. Ik voel dat ik zo snel mogelijk bij haar wil zijn. Ik wil haar beschermen.

Stoer

Bij dit beeld verbaast het me dat ik op dat moment helemaal geen angst voelde, terwijl ik toch echt behoorlijk bang ben voor agressieve honden. Zelfs toen de honden hun aandacht op mij richtten en blaffend met ontblote tanden op me afkwamen, was ik niet bang. Ik bukte me zelfs en liet mijn hand zakken om te laten merken dat ik geen bedreiging vormde. Toen ze daar niet op reageerden liep ik door naar Lenneke. Daar moest ik zijn. Ik voel terugkijkend een soort bravoure in mezelf, iets stoers dat niet helemaal gepast was.

Het volgende moment voelde ik dat iets me hard bij mijn kuit grijpt. Ik keek naar beneden en zag bloed uit vier wonden in mijn kuit stromen. Er kwam toen zoveel woede in me op.  ‘Godverdomme ik ben gebeten, schreeuwde ik.  Godverdomme, godverdomme! De honden deinsden terug.

Onderdanig

Het volgende beeld. De eigenaresse van de hond komt naar met toe. Je suis desolé, zegt ze. Dit is nooit eerder gebeurd, bezweert ze me. Ik heb niets aan haar spijt en ik geloof niet echt dat dit de eerste keer is. Ik zie terugblikkend een onderdanige angstige blik en veel pijn in haar ogen. Haar man blijft op afstand. Als ik later langs hem strompel, voel ik zijn hardheid en afgeslotenheid. Hij was de echte agressor in dit toneelstuk, denk ik nu.

Bescherming

Lenneke was meteen bij me. Daar had ik wel veel aan. Ik zie hoe ze krachtig en duidelijk is naar de vrouw en liefdevol, verzorgend, beschermend, maar ook duidelijk geschrokken naar mij. We verzorgen samen de wonden en overleggen wat ons nu te doen staat. Het raakt me als ik dit opschrijf. Ik voelde me geliefd. Ik mag kwetsbaar zijn. Ze is er dan voor me en laat me niet alleen.

Paniek

Ik spoel de film opnieuw terug. Nu zie ik de blik in de ogen van de hond die me beet. Wat ik daarin zie, verrast me en daarom bekijk ik dit beeld steeds opnieuw. Voor hij me beet, zie ik niet de agressie die ik verwachte, maar paniek en radeloze angst. Na de beet zie ik schrik en schuld. Door die blik wist ik heel zeker dat dit de hond was die me gebeten had.

Kwetsbaar

Als ik het beeld van de angstige blik voor hij me beet langer vasthoudt, begint de hond tegen me te praten. Hé jij, zegt hij hard blaffend tegen me terwijl ik aan kom stappen, ‘doe niet zo stoer’. Je doet je anders voor dan je bent’. Ik voel dat je kwetsbaar bent, maar dat laat je niet zien. Dat maakt me bang. Die verwarrende energie komt elke dag op me af. Stop! Niet doorlopen. Laat me zien wie je bent! Als ik dit hoor, begrijp ik dat ik een afspraak met deze hond had om iets in mezelf te kunnen gaan ontmoeten wat ik liever ontloop.

Een beetje oud

Ik voel me in relatie met Lenneke die achttien jaar jonger is dan ik, vaak een beetje sukkelig en zwak. Ze is zo ontzettend zorgzaam en lief voor me. Soms gaat dat te ver en praat ze dingen goed die ik toch echt onhandig doe of helpt ze me met dingen die ik zelf ook best kan oplossen of regelen. Ze trekt taken soms zo snel naar zich toe, dat ik de kans niet krijg ze op te pakken. Dat versterkt mijn gevoel suf, traag en een beetje oud en dus niet goed genoeg te zijn.

De held

Ik wil zo graag mijn kracht aan haar laten zien aan haar bewijzen dat ik ook voor haar kan zorgen. Dat lukt me naar mijn idee niet genoeg doordat ik op allerlei gebieden nog worstel met de naweeën van mijn scheiding. Ik probeer mijn leven weer op de rit te krijgen, maar dat lukt me nog lang niet altijd. Toen ik zag hoe ze verstarde door angst, greep ik in een fractie van een seconde mijn kans. Ik ging haar redden. In dit verhaal zou ik eindelijk de held zijn. Een held is sterk en voelt geen angst. Maar het was niet mijn taak om haar te redden.

Veilig

Die ochtend had Lenneke nog gezegd dat het voelen van de juiste hoeveelheid angst je helpt om gevaarlijke situaties veilig door te komen. Het was een gedachte die zomaar bij haar opgekomen was, zei ze.  Zo gaat dat met haar. Dergelijke gedachten van haar zijn er nooit voor niets.

Verantwoordelijk voor jezelf

Toen we het hele voorval bespraken, vertelde ze me dat ze helemaal niet verstard was door angst. Natuurlijk voelde ze angst, maar ze hoorde ook in zichzelf: ‘bewaar je rust’.  In een fractie van en seconde besloot ze zich daardoor te laten leiden. Instinctief was ze diep gaan ademen, zich gaan verbinden met haar basis. Ze bereidde zich voor op de mogelijkheid dat dit de dag zou kunnen zijn waarop ze door een hond gebeten zou worden. Iets waarvoor ze altijd bang voor is geweest. Ze nam verantwoordelijkheid voor zichzelf en had mij dus niet nodig. Tenminste, niet als held. Eigenlijk had ik de ruimte om verantwoordelijkheid voor mezelf te nemen, maar die nam ik niet. Ik zag die mogelijkheid zelfs niet. Vanuit een niet doorleefd conflict in mezelf projecteerde ik mijn behoefte om sterk te zijn op haar. Ik maakte een slachtoffer van haar, terwijl ze dat in feite niet was.

Tekortgeschoten

Als ik het voorval en de keuzes die ik in een ‘split second’ onbewust maakte, goed doorvoel, ontdek ik nog een laag. Sinds mijn scheiding ben ik steeds bezig met mezelf staande te houden. Ik wil mijn kracht hervinden en op eigen benen staan om weer een veilige en stabiele situatie voor mezelf en mijn gezin te creëren. Ik moet dus sterk zijn. Dat ik gescheiden ben, voelt dieper in mezelf nog steeds als falen. Het is me niet gelukt. Ik ben tekortgeschoten en heb daarmee mensen pijn gedaan die me ontzettend lief zijn. Dat gevoel van tekortschieten dat ik probeer goed te maken door heel hard mijn best te doen, hangt samen met een stuk rouw over mijn scheiding en dat ik nog niet ben aangegaan. Ook deze dynamiek zorgt ervoor dat er weinig ruimte is voor mijn kwetsbaarheid.

Niet goed genoeg

Verder voelend over wat dit in me raakt, hoor ik mijn moeder die me in mijn puberteit verwijt dat ze alles voor me moet doen omdat ik volgens haar zo verdomd slordig en lui ben. Alles moet ik achter je komt opruimen zegt ze, ‘Ik ben je slaaf niet’. ‘Geen vrouw houdt het met je vol’ voorspelt ze. Ik kan de zorg van Lenneke niet ontvangen want dan ben ik lui en behandel ik haar als een slaaf. Ik verdien haar liefde en zorg niet. Als ik me helemaal laat zien, houd ze het niet met mij vol, vertelt die oude boodschap mij. Als ik niet heel hard werk en mijn best doe, red ik het niet en dan wordt duidelijk dat ik niet goed genoeg ben. Ik schiet tekort. Mijn echtscheiding bevestigde een diepe overtuiging die op een diepe laag nog in mij leeft.

Genezen

Deze oude verborgen, maar nog steeds bloedende wonden, werden door de beet van een angstige bordercollie weer zichtbaar. Stop! Zei de hond. Niet doorlopen. Hier mag je bij stilstaan. Laat je wonden zien en verzorg ze met liefde anders kunnen ze niet genezen. Laat zien wie je bent, ook als je denk je dat dat niet kan of mag. Als mijn wonden niet genezen, kan ik mijn werkelijke kracht niet vinden. Om mijn wonden te laten genezen, moet ik mijn kwetsbaarheid erkennen. Als kracht niet geworteld is in kwetsbaarheid wordt het verharding, verkramping, afstuiting.

Kracht

Maar het omgekeerde is ook waar. Er is kracht nodig om op een gezonde manier kwetsbaar te kunnen zijn. Kwetsbaarheid die niet gedragen wordt door kracht, wordt slachtofferschap, onvermogen, afhankelijkheid. Terugkijkend realiseer ik me dat mijn kracht zich liet zien toen ik het woedend uitschreeuwde. De honden voelden dat en deinsden terug.

Vrije stroom

Kwetsbaarheid en kracht vormen een yin yang koppel; twee tegengestelde krachten die elkaar lijken uit te sluiten, maar die op een dieper niveau met elkaar samenhangen en die elkaar voeden en versterken. De een kan zonder de ander niet bestaan. Alleen als yin en yang een verbinding met elkaar aangaan, ontstaat er qi, de transformerende kracht die voor werkelijke vernieuwing zorgt. Als de qi vrij in je kan stromen, ben je vitaal, authentiek, veerkrachtig en flexibel.

Welkom

Steeds zoek ik in mijn leven en in het werk met mijn cliënten de weg van de afgeslotenheid en innerlijk conflict naar de verbinding, en de heelheid die de vrije stroom van qi je laat ervaren. Elke dag geef ik daarom aan mijn cliënten de boodschap dat ze helemaal welkom zijn, met alles wat ze voelen en in zich meedragen. Als die boodschap ontvangen wordt, zorgt dat voor een grote verzachting en komt er veel in beweging. Door mezelf af te vragen waarom ik een afspraak had met deze hond en door helemaal open terug te blikken, kon ik mezelf die ervaring geven. Ik kon deze nieuwe wonden gebruiken om oude wonden en oude pijn zichtbaar te maken en verder te genezen. Als ik dat niet had gedaan, had ik er gewoon een wond bijgehad.

Een nieuw pad

Dat je coach, psycholoog, yoga- of meditatieleraar bent, betekent niet dat jij je geen verborgen pijn, schaamte en schuld in je meedraagt. Iedereen kan een crisis meemaken en daardoor nog verborgen pijnlijke lagen in zichzelf ontdekken. Vaak is de nieuwe weg die we moeten inslaan, nog niet zichtbaar. We bewandelen daarom steeds hetzelfde oude uitgesleten pad, waarvan we misschien al zien dat het ons niet naar ons doel leidt. Soms is er een heftige gebeurtenis nodig om je van het gebaande en uitgesleten pad af te duwen zodat je een nieuw pad kunt gaan banen. Om je persoonlijk en spiritueel te blijven ontwikkelen moet je bereid zijn om wanneer het leven daarom vraagt, oude bekende paden te verlaten. Je hebt dan misschien een periode het gevoel dat je verdwaald bent, maar als je nieuwsgierig blijft, zul je een nieuw pad ontdekken.

Dank je wel lieve hond. Je hebt me een heel andere wandeling laten maken dan ik in gedachten had. Door de ontmoeting met jou kan ik weer een stukje verder op mijn weg. Ik heb jouw wonden ook gezien hond. Dragen we niet allemaal verborgen wonden in ons mee? Ik hoop dat de jouwe ook mogen genezen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op de website van de school voor Daodynamica: daodynamica.nl

Wil je mijn volgende blogpost ook lezen? Abonneer je dan op dit blog (hieronder op je telefoon, rechtsboven op een desktop), of volg me op Facebook of Instagram