Mijn meniscus: een kwetsbaar onderdeel van het geheel

Leestijd 2-3 minuten

Een potje voetbal op het strand met mijn achtjarige zoon liep ongelukkig af. Mijn voet kwam niet naast maar op de onvoorspelbaar bewegende strandbal terecht. Bij de hardhandige landing op mijn knie voelde ik dat er iets serieus misging. Vermoedelijk scheurde mijn meniscus. In minder dan een seconde werd ik een patiënt. Nu die kleine kraakbeenring in mijn knie niet meer functioneert, doet zich een cascade aan veranderingen en reacties voor die doorwerken op alles niveaus van mijn bestaan. Het genezingsproces stopt beslist niet bij mijn knie.

Been

In mijn hele been neem ik activiteit waar. Het stroomt, knelt, trekt en werkt van mijn bil tot in mijn tenen. Vooral als ik me heb bewogen of ingespannen, is die activiteit duidelijk aanwezig. Het voelt niet altijd prettig, maar het is herstel in actie. Beweging doet een appèl op het herstel, maar stilstaan bij de reacties in mijn been zorgt ervoor dat ik de grenzen respecteer die mijn knie aangeeft. Maar het genezingsproces eindigt niet bij mijn been.

Lijf

Ik ben sneller moe, want er gaat veel energie naar mijn been. Mijn hele lichaam zet zich in voor het herstel van de meniscus, want het ‘weet’ dat het functioneren van dat kleine onderdeel in mijn knie een voorwaarde is voor het functioneren van het geheel. Ik slaap langer en ik neem meer rust. Dat heb ik nodig. Een te korte nacht resulteerde meteen in meer pijn. De vitaliteit van mijn hele lichaam is een voorwaarde voor het herstel van het kleinste onderdeel. Maar het genezingsproces stopt niet bij mijn lijf.

Emoties

Ik ervaar mijn kwetsbaarheid ook in mijn emoties. De dagen na mijn val voelde ik mij zonder duidelijke reden een beetje breekbaar en verdrietig. Daaraan toegeven helpt me om me over te geven aan het herstelproces. Als ik me groothoud, ga ik sneller over mijn grenzen heen en vertraag ik het herstel. Niet vechten of vluchten, maar stilstaan bij mezelf en gewoon maar even kwetsbaar zijn, is nu het devies. Dat is niet altijd makkelijk, want het genezingsproces stopt niet bij mij.

Gezin

Ook mijn gezin komt ook onder druk te staan door mijn kapotte meniscus. Mijn vrouw moet allerlei taken van me overnemen, de vakantieplannen moeten worden gewijzigd en ik kan er minder voor de kinderen zijn. Het gezin is een systeem dat mij nodig heeft om goed te functioneren. Weten dat ik nodig ben, doet een beroep op mijn herstel. Mijn knie herstelt waarschijnlijk niet goed als ik het eigenlijk wel prettig vind om weinig te doen en ga hangen in de steun die ik ontvang. Toch is het vermogen van mijn gezin om mij te dragen en mijn bereidheid me te laten dragen medebepalend voor mijn herstel. Wanneer de stress van deze onhandige situatie leidt tot wrijving en gekibbel, of wanneer ik me verantwoordelijk voel en te veel doe, merk ik dat al snel aan mijn knie. Maar het genezingsproces houdt niet op bij mijn gezin.

Een groter geheel

Er is een groter systeem waar ik mij onderdeel van weet. Een onzichtbaar geheel van invloeden en krachten die samen mijn bestaan mogelijk maken. Als ik me daarmee verbonden weet, kan ik gemakkelijker aanvaarden wat ik op mijn pad tegenkom. Ik blijf dan met betrokken belangstelling gadeslaan en ervaren wat zich aandient in dit proces. Zo waarnemend kom ik tot de conclusie dat genezing altijd een holistisch proces is: het onderdeel kan alleen helen vanuit zijn relatie tot het geheel. Het is een verbluffend complex, wonderbaarlijk gebeuren dat er om vraagt aandachtig te worden waargenomen en te worden beleefd. Niet alleen omdat het fascinerend is, maar ook omdat het je genezing  helpt.

Als je dit artikel waardeert, kun je je abonneren op mijn blog.  Je kunt ook op de hoogte blijven door me te volgen op Facebook.